SURPRISE..IN..WHITE'S DAY(HP/DM)(Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

- bg-

เนื้อเรื่อง

ท่ามกลางท้องฟ้าใส ที่มีหมอกลงบางๆทำให้อากาศแสนจะสดชื่น ในเช้าอันแสนสดใสของฮอกวอตต์นั้นไม่ได้ทำให้บรรดาเด็กๆได้หายตื่นเต้นกันเลย เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่พวกเขาจะได้เป็นเดินเล่นในหมู่บ้านฮอกมี้ดส์กันอีกครั้งและยิ่งพิเศษไปกว่านั้น คือ.......มันเป็นวันไวท์เดย์ ซึ่งเหล่าเด็กสาว(หนุ่มบางคน)รอคอย.......แต่ใครบางคนที่รอคอยมาตลอดเช่นกันกำลังนอนซมอยู่บนเตียง 

"แค่กๆๆๆ"เสียงไอดังขึ้น ผมสีทองสว่างปลิวไสว ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะหอบหายใจไม่ทัน 

"เป็นไงบ้างเดรโก.......ฉันได้ยินมาว่าเธอไม่สบาย"ชายหนุ่มผมสีดำยาว ค่อยๆยกมือแตะที่หน้าผากนวล 

"ไม่เป็นไรมากหรอกครับ เซเวอรัส.....แค่กๆๆ"เด็กหนุ่มยังไอไม่หยุดจนสเนปต้องบอกให้นอนลง แล้วหยิบน้ำยาสีเขียวส่งให้ 

"กินซะ แล้ววันนี้นอนพักเยอะๆ จะได้หาย........แล้วเจ้าเด็กอวดดีนั้นหละ รู้ยังว่าเธอไม่สบาย"เดรโกพยักหน้า 

"คิดว่าคงจะรู้แล้วหละครับ......เมื่อกี้ผมให้แครบไปบอกเค้าแล้ว"พอจบคำพูดนั้น เสียงเปิดประตูก้อดังขึ้นก่อนเผยให้เห็นร่างสูง ผิวเข้ม หัวสีดำยุ่งเหยิงและดวงตาสีเขียวมรกตก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นห่วง 

"เดรโก!!!เป็นยังไงบ้าง......อ๊ะ!!!"เด็ฏหนุ่มหยุดกึกเมื่อเห็นอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียงใกล้ๆคนรักของเค้า 

"พอตเตอร์.......เคยมีใครสอนมารยาทเธอรึเปล่าว่าจะเข้าห้องใครให้เคาะประตู..."เสียงเยียบเย็นพูดขึ้น พร้อมสายตาไม่เป็นมิตรซะเลยในสายตาของแฮร์รี่ 

"ขอโทษครับ.......ผมมัวแต่เป็นห่วงเดรโก......เอ่อ มัลฟอยนะครับ"สเนปยืนขึ้นก่อนหันไปดึงผ้าห่มให้ร่างบางบนเตียงให้สูงขึ้น 

"ฉันไปก่อนนะ เดรโก รักษาสุขภาพด้วยหละ.......แล้วกินยาให้ครบด้วย" 

"ครับเซเวอรัส"เดรโกตอบ ทำเอาชายหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำยิ้มบางๆก่อนเดินออกไป 

"โห!!!......เหลือเชื่อว่าคนอย่างสเนปจะยิ้มเป็นด้วย"แฮร์รี่พูดขึ้นหลังจากสเนปปิดประตูลง ก่อนลากเก้าอี้มานั่งชิดเตียง 

"นายก้อพูด......เซเวอรัสเค้าเป็นคนดีจะตาย แค่กๆๆๆ"เด็กหนุ่มผมดำถลาลุกขึ้นไปหยิบน้ำให้ร่างบางดื่มทันที 

"เป็นยังไงบ้างเดรโก......ขอโทษนะ เป็นเพราะเมื่อวานฉันพานายไปเดินเล่นกลางดึกทั้งที่อากาศเย็นแท้ๆ"แฮร์รี่พูดก่อนหยิบผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผากเนียน 

"ไม่ใช่ความผิดนายหรอก ฉันดีใจมากนะที่ได้ไปเดินดูดาวกับนาย.......เสียดายก้อแต่วันนี้เลยอดไปฮอกมี้ดส์เลย"เดรโกบ่น ทำเอาแฮร์รี่หัวเราะเบาๆ 

"ไว้วันหลังก้อได้ นายต้องรีบรักษาตัวก่อนนะ……..ว่าแต่ทำไมดูสเนปห่วงนายจังนะ……มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย"แฮร์รี่มองอย่างไม่ค่อยพอใจ เดรโกหัวเราะก่อนตีไปที่มือร่างสูงเบาๆ 

“หึงหรือไง….” 

“คงงั้น ก้อเดรโกน่ารักจะตาย……ใครอยู่ใกล้ก้อหลงทั้งนั้เนแหละ……..จริงไหม?”แฮร์รี่ยกมือเดรโกขึ้นมาจูบก่อนยักคิ้วให้ 

“หึหึ ปากหวานจริงนะ…….เซเวอรัสเค้าเป็นพ่อทูนหัวฉันนิหน่า……..จะไม่ให้เค้าห่วงฉันได้ไง” 

“อ๋อใช่!!!……..เมื่อตอนที่จอร์จไปขโมยหนังงูนั้นนะ……..นายต่อรองอะไรกับสเนปอะ”เดรโกยิ้มบางๆ 

“ความลับ!!!” 

“โธ่!!!…..บอกหน่อยนะๆ”เดรโกยิ้มขำๆก่อนส่ายหัวไปมา แฮร์รี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจูบไปที่แก้มร่างบาง 

“ฟอด ……..ถ้านายไม่บอกนะ ฉันจะหอมแก้มนายให้ช้ำไปเลย……ฟอดๆๆๆๆ”เดรโกหัวเราะคิกคักก่อนยกมือดันตัวแฮร์รี่ออก 

“ฮิๆ พอแล้วแฮร์รี่…….บอกแล้วๆ”แฮร์รี่ทำท่าเสียดายก่อนผละออก 

“เรื่องมันมีอยู่ว่า……..” 

“เซเวอรัสครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจตรงนี้นะครับ”เดรโกชี้ไปที่จุดหนึ่งในหนังสือ 

“เดรโก…….เธอพาใครเข้ามาด้วยนะ”สเนปพูดเสียงเย็นทำเอาเดรโกสะดุ้ง 

“คะ ใครกันละครับ ไม่มีหรอก ในห้องก้อมีแค่เราสองคนไม่ใช่หรือครับ”สเนปไม่พูดอะไร ยังคงจ้องไปที่ตู้เก็บของ 

“ผ้าคลุมล่องหน……..จะว่าไปในโรงเรียน คนที่มีก้อคงมีแต่พอตเตอร์ซินะ”เดรโกเริ่มเหงื่อตก เพราะยังไงถ้าสเนปพูดขนาดนี้แล้ว 

เค้าปฏิเสธไปยังไงก้อคงไม่ได้ผล…….แถมคนรักเค้าคงโดนพาดพิงแหงๆอยู่แล้ว ร่างบางจึงหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุมก่อนวางลงบนโต๊ะ 

“คอลเล็กชั่นใหม่ครับ……..เพิ่งถ่ายช่วงวันหยุดหน้าร้อนที่ผ่านมา”สเนปยิ้มก่อนหยิบรูปภาพขึ้นมาดู 

“อืมมมมม…….รูปลูเซียสมีแค่นี้เองหรอ……..งั้นไม่โดนโทษฐานขโมยแต่ก้อยังเหลือข้อหาบุกรุกห้องฉันอยู่ดี”เดรโกหยิบรูปขึ้นมาอีก4-5รูป 

“อันนี้ช่วงวันคริสมาสตร์พร้อมรูปพ่อในชุดซานตาครอส!!!……พอรึยังครับ”สเนปครุ่นคิดก่อนก่อนหยิบรูปทั้งหมดเกือบสิบใบเก็บเข้าไปในเสื้อคลุม 

“ฉันไม่เห็นอะไรเลย………ว่าแต่เธอถามฉันข้อไหนนะ”เดรโกถอนหายใจโล่งอกก่อนชี้ไปยังจุดที่เค้าชี้ไปในตอนแรก 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////// 

“อุ๊บ หึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”แฮร์รี่หัวเราะเสียงดังก่อนรีบหุบปากเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มตาเขียว 

“ตลกมากหรือไง ที่เซเวอรัสชอบสะสมรูปพ่อฉันเนี่ย”เดรโกพูดเสียงห้วน ทำเอาแฮร์รี่รู้แล้วว่าร่างบางเริ่มไม่พอใจ 

“เปล่าหรอกเดรโก……..เพียงแต่ฉันไม่คิดว่าจะมีคนที่คลั่งจนขนาดเก็บรูปคนที่ตัวเองชอบไว้ทุกอิริยาบถอย่างนี้”เดรโกค้อนให้ก่อนพูดขึ้น 

“แล้วเจ้าเด็กควีฟรี่ย์ที่คอยตามถ่ายรูปนายนั้นแหละ ไม่แปลกบ้างหรือไง”แฮร์รี่ยิ้มแห้งๆ………เค้าก้อลืมไปว่ามีคนทำแบบนี้กับเค้าเหมือนกัน 

“เอาเหอะๆ…….นอนได้แล้วนะจะได้หายเร็วๆ”แฮร์รี่ดึงผ้าที่อยู่ย่นหน้าผากออกก่อนจูบแผ่วเบาลงไปแทน 

“แฮร์รี่….”เดรโกเรียกเสียงค่อย ก่อนยื่นมือไปให้แฮร์รี่ 

“จับมือฉันหน่อย”แฮร์รี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจับมือร่างเล็กไว้แน่น 

“นอนซะนะ……..ฉันจะอยู่กับนายจะกว่าจะหลับ ไม่ต้องกลัวหรอก”เดรโกยิ้มให้ก่อนค่อยๆหลับตาลง ฤทธิ์ยาที่ดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมาบ้างแล้ว 

แฮร์รี่เมื่อเห็นว่าร่างบางหลับไปแล้วจึงค่อยๆแกะมืออก 

“ฉันรักนายนะ เดรโก”แฮร์รี่จูบลงที่ริมฝีปากบางก่อนยืดตัวขึ้น 

“เอาละ……ป่านนี้ไม่รู้จะมาถึงรึยัง ไปดูดีกว่า…..” 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// 
 

“อะ อืมมมมมม”ร่างบางลืมตาขึ้นมา ก่อนสอดส่ายสายตาไปทั่วทั้งห้อง หากแต่ไม่มีแม้เงาของคนรัก 

"ไปไหนของเค้านะ"ร่างบางดึงผ้าออกมาจากหน้าผากก่อนจะลุกขึ้น บิดขี้เกียจหลังจากนอนมานาน 

"แฮร์รี่...."เดรโกเดินไปรอบห้องเพื่อหาคนรักแต่เค้ากลับไม่พบร่างสูงที่ไหนเลย 

"เฮ้อ!!! ไม่น่าเป็นหวัดเลยเรา.......ไม่งั้นป่านนี้คงอยู่ที่ฮอกมี้ดส์แล้ว"เดรโกนึกอย่างเศร้าๆ เค้าอุตส่าห์เฝ้ารอวันนี้มาตั้งนานแต่ดันมาเป็นหวัดซะได้ 

"แกร๊ก.........อ้าว!!!เดรโกตื่นแล้วหรอ"แฮร์รี่เดินมานั่งบนเตียงข้างๆร่างบางก่อนยกมือขึ้นอังหน้าผาก 

"อืม.......ตัวไม่ร้อนแล้วนิ หิวรึยัง"แฮร์รี่ถามเสียงอ่อนโยน ทำเอาเดรโกยิ้มให้ก่อนส่ายหน้า 

"ยังไม่หิว........ว่าแต่นายไปไหนมานะ?"แฮร์รี่ยิ้มให้แต่ไม่ตอบก่อนลุกขึ้น 

"ถึงไม่หิวก้อต้องกินนะ เมื่อกี้ฉันสั่งพวกเอลฟ์ให้ทำข้าวต้มร้อนๆให้นายแล้ว"เดรโกมองแฮร์รี่อย่างสงสัย 

"นายลงไปสั่งอาหารให้ฉันอย่างเดียวหรอ"แฮร์รี่ไม่พูดอะไรก่อนเปิดหน้าต่างออก ให้อากาศได้ถ่ายเทเข้ามาบ้างก่อนเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ 

"ด๊อบบี้เอาอาหารมาส่งครับ"ด๊อบบี้พูดด้วยเสียงรื่นเริงใจ เมื่อเห็นว่าผู้มาเปิดประตูให้คือแฮร์รี่ 

"ขอบคุณนะ ด๊อบบี้"ด๊อบบี้กรีดเสียงร้องแหลม นัยตาเบิกกว้าง 

"แฮร์รี่ พอตเตอร์ขอบคุณด๊อบบี้ เขาขอบคุณด๊อบบี้ทั้งที่ไม่ควร ด๊อบบี้รู้สึกซาบซึ้งใจมากครับ"เสียงแหลมของด๊อบบี้ทำเอาคนบนเตียงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาตะหงิดๆจนร่างบางต้องกระแอมเสียงเบาๆ 

"รู้สึกว่าจะมีความสุขจริงนะ....ด๊อบบี้"เสียงเย็นๆของเดรโกทำเอาด๊อบบี้ตัวสั่นถึงแม้ว่า ตัวเองจะไม่ได้เป็นเอลฟ์ประจำบ้านมัลฟอยแล้วก้อตาม 

"ด๊อบบี้ นายกลับไปได้แล้วละ"แฮร์รี่พูดเสียงแผ่ว เริ่มจับความรู้สึกโมโหของคนรักได้บางๆ 

"ด๊อบบี้จะทำตามที่แฮร์รี่ พอตเตอร์พูด ลาก่อนครับแฮร์รี่ พอตเตอร์"ด๊อบบี้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่จึงยกถาดอาหารเข้ามาหาร่างบางบนเตียง 

"เดรโกกินซะหน่อยนะ.......อย่าทำหน้าบูดงั้นสิ ด๊อบบี้เค้าไม่ได้ตั้งใจทำให้นายรำคาญหรอก"เดรโกถอนหายใจแรงๆ ก่อนพูดเสียงห้วน 

"ไม่รู้สิ เจ้าเอลฟ์นั้นชอบทำเสียงแหลมๆแสบแก้วหูอยู่เรื่อย นายก้อรู้ว่าฉันไม่ชอบ" 

"ครับๆ เอาละคนสวยกินข้าวได้แล้วนะ.......อ้าม"แฮร์รี่ตักข้าวเข้าปากร่างบาง ก่อนยิ้มเมื่อเห็นร่างบางเคี้ยวตุ้ยๆ 

//////////////////////////////////////////// 

"อิ่มแล้ว พอแล้วแฮร์รี่"เดรโกบอกเมื่อเค้ากินเข้าไปจนเกือบก้นถ้วยแล้ว แฮร์รี่จึงวางถ้วยลงก่อนหยิบแก้วน้ำให้ร่างบาง 

“ฮิๆๆๆ”เดรโกมองแฮร์รี่ที่คอยดูแลตัวเองก่อนหัวเราะเบาๆ ทำเอาร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น 

“ขำอะไรหรอเดรโก” 

“แฮร์รี่…….ชีวิตคนนเรานี้มันตลกเนาะ……..ฉันกับนายตอนแรกเกลียดกันแทบตายกลับมารักกันได้” 

“นั้นสิ…….ถ้าเมื่อก่อนใครบอกว่าฉันจะต้องมาดูแลนาย ฉันก้อคงขำน่าดู” 

“อ๋อ!!! แปลว่านายไม่อยากมาดูแลฉันละสิ”เดรโกค้อนวงใหญ่ ทำเอาแฮร์รี่ต้องจับหัวเล็กๆให้มาพิงไหล่ตน 

“ใครว่าหละ………ฉันชอบจะตายที่ได้ดูแลนายอย่างนี้………เดรโก ขอฉันดูแลนายไปชั่วชีวิตของฉันได้ไหม?”เดรโกเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงที่ตีสีหน้าจริงจัง ก่อนปากคอเริ่มสั่นเมื่อแฮร์รี่ส่งกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมาให้ 

“ลองเปิดดูสิ”แฮร์รี่กระซิบบอกแผ่วเบา เดรโกจึงค่อยๆเปิดฝากล่องออก น้ำตาเม็ดเล็กๆเริ่มไหลลงมาตามพวงแก้มสวย 

“แฮร์รี่ แหวนนี้……” 

“ใช่……เมื่อตอนที่ฉันไปธนาคารกริงกรอตส์ครั้งแรก ฉันเห็นมันอยู่ในตู้นิรภัยของฉัน……..พอถามพวกเพื่อนพ่อเลยรู้ว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่สะใภ้ของตระกูลพอตเตอร์ทุกคนจะใส่กัน”แฮร์รี่พูดก่อนดึงแหวนทองคำที่ประดับด้วยพลอยสีแดงเข้มเม็ดกำลังพอเหมาะสองเม็ด ตรงกลางระหว่างพลอยสองเม็ดนั้นมีตัวหนังสือสลักไว้บางๆคำว่า……. " พอตเตอร์ ” 

“มันมีคาถาสลายเวทมนตร์อยู่ด้วยนะ……..เมื่อก่อนแม่ฉันก้อเคยใส่แหวนวงนี้…….แต่โชคร้ายวันที่แม่ตาย แม่ไม่ได้ใส่มันไว้………ถึงแม่ไม่อยู่แล้วแต่ฉันก้อแน่ใจว่าแม่คงอยากให้นายใส่มันนะ”แฮร์รี่ค่อยๆบรรจงใส่แหวนลงบนนิ้วเรียวข้างซ้ายที่สั่นระริกของเดรโกก่อนบรรจงจูบไปที่ริมฝีปากบาง 

“เดรโก………ฉันรักนาย……เรียนจบแล้วเราแต่งงานกันนะ”เดรโกปาดน้ำตาออกก่อนโอบกอดคนรักแน่น 

“อืม……..แฮร์รี่ แล้วเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?”แฮร์รี่ลูบหัวร่างบางก่อนกระซิบข้างหู 

“ใช่…….เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป…….ฉันสัญญา” 

////////////////////////////////////////////////////

 

“แล้วไง……..นายเลยมานั่งดูแผ่นพับสถานที่ฮันนีมูนกันรึไง……..แฮร์รี่?”รอนถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด……… 

ก้อสมควรหงุดหงิดอยู่หรอก เพราะนอกจากจะดึงเค้ามานั่งฟังการขอแต่งงานของตัวเองกันแล้วยังลากมาให้ช่วยเลือกสถานที่ฮันมูนอีกตั้งหาก……..อะไรมันจะบ้าเห่อกันขนาดนั้น!!!! -_- ;;;;; 

“นี้พวกนายยังไม่ทันจะเรียนจบกันนะ…….จะรีบหาไปทำไมเนี่ย”รอนบ่น พลางโยนกระดาษทิ้ง อ้าปากหาวด้วยความง่วงนอน 

“เอาน่ารอน……..เรื่องอย่างนี้มันต้องคิดกันไว้แต่เนิ่นๆ”แฮร์รี่พูด ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่แผ่นพับเหมือนเดิม  

“อ๊ะ!!!ดึกแล้ว ฉันต้องไปดูเดรโกเหมือนกัน ไปนะรอน”แฮร์รี่ลุกขึ้นโบกมือลาเพื่อนรักที่กำลังนั่งอ้าปากค้างก่อนปีนออกไปข้างนอก 

“เฮ้ย!!!! เดี๋ยวเดะ  แฮร์รี่!!! แล้วกองแผ่นพับพวกนี้ใครจะเก็บ…….เฮ้ย!!!!!กลับมาเก็บกันก่อนเดะ!!! >0< ”รอนร้องขึ้นแต่สายไปเสียแล้ว เพื่อนรักหายไปกับสายลม แล้วใครจะเก็บหละนอกจากตัวเค้าเอง………….. 


 

.*.+.*.+.*.+.*.+.*.HAPPY HAPPY IN WHITE’S DAY (^_^).*.+.*.+.*.+.*.+.*. 


********THE END(จบดีกว่าเนอะสงสารรอน -_- )*******




Neya : ตอนสุดท้ายของซีรี่ย์เรื่องนี้ก็จบแล้วซะทีนะคร้าบบบบบบบบบ ^0^ สนุกกันไหมเอ่ย ขอบคุณท่านSlot สำหรับการยืมรูปเจ้ารี่มาใช้ เม้นกันเยอะๆนะคร้าบ